350 jaar na het rampjaar 1672, lijkt in de 21e eeuw te herhalen.. Het ene sex en corruptie schandaal volgt de andere op, ruzies alom en de menselijkheid lijkt ver te zoeken. De huidige samenleving is sterk aan het afglijden: niemand heeft respect en heeft tijd voor een ander en blijft maar in hun eigen bubbel. Wat betreft de regering, zijn alle nutsbedrijven geprivatiseerd en dusdanig uitgehold dat de kwaliteit en service ver te zoeken is. Pakketjes worden niet meer aan de deur bezorgd, zomaar ergens gedropt, met alle gevolgen van dien. Door de energiecrisis, zijn de productiekosten van voedsel gestegen wat aan de klant wordt doorberekend. En de regering maar zeggen dat de inflatie “slechts” 12% is. Ondertussen betaal je wel 50 tot 60% meer voor een artikel in de supermarkt. Ook het fenomeen “Krimpflatie”, wat het eerst in de tabaksindustrie is toegepast (minder sigaretten in een pakje), heeft zijn weg in supermarktland gevonden. Die bakjes van “Kies & Mix” – Oosterse maaltijden van Jumbo – zijn zowat gehalveerd, terwijl dit bedrijf dit jaar een omzet had van 10 miljard!! Bovendien willen ze dat we vega gaan eten. Hoezo kan dit beter voor het milieu zijn, als de Formule1 volop wordt gesponsord ? Neem nu die klimaatgekte: Met 400 privéjets gingen de regeringsledeiders naar die klimaatconferentie in Egypte en wij maar bibberen en ons blauw van de kou betalen. De media schreeuwen ons toe: koop dit, koop dat, neem Netflix en “Koning Totoooo!”(gokken). Voor je het weet, zit je met een gigantische oorwurm die dagen kan aanhouden. Ze maken handig gebruik van het NLP-oftewel het neuro-linguistisch programmeren. Ik zie het als een hersenspoeling en géén vrijheid van meningsuiting. Wil je geen reclame, dan moet je betalen.. Waarvoor? Het zou eerder andersom moeten zijn, anders kijk ik niet!
Ik ben geen complotdenker, maar het World Economic Forum, vind ik een obscuur en ondoorzichtig eliteclubje. Elk jaar heeft die praatclub in het Zwitserse Davos een conferentie, geleid door Klaus Schwab, die er met zijn vrouw en kinderen er volop in zit. Voorstanders beweren dat dit een (grote en globale) bedrijven, c.q. miljardairsclubje is, maar wat doen al die Nederlandse regeringsleiders en het Koningshuis daar dan? Ik weet niet exact hoe deze rijke hotemetoten denken de wereldvraagstukken op te lossen, maar het zou ze sieren om de energietransitie wereldwijd te financiëren en niet de armste mensen ervoor op te laten draaien…Ze hebben toch geld zat? Kennelijk leven wij in een democratische corpocratie, d.w.z. de politiek behartigt de belangen van het grootkapitaal. Ik ben geen aanhanger van Q-anon of de reptielen complottheorie, die hebben teveel naar de serie “V”gekeken. Vanwege al die complottheorieën heeft het W.E.F.alle conferenties openbaar gemaakt, zodat je die online kon volgen, maar je kan maar nooit weten wat er in de wandelgangen wordt besproken. Daar worden geen notulen van gemaakt. Ze zoeken het maar uit daarzo.
Persoonlijke Jaarblog: Twitterfittie: 2022 begon voor mij met een online ruzie, omdat ik mij op Twitter nogal kritisch uitliet over een persoon, die lekker over de stoep reed. Dexe persoon werd in Wappieland als “verzetsheld” bestempeld. Totaal geen compassie met mensen met een beperking, je zal maar zo’n idioot op de stoep tegenkomen. (Met dank aan Radio Rijnmond).Wat een dom gescheld je dan over je heen krijgt, gaat alle fatsoensnormen te boven. Kip ik heb je. Zelf was ik ook al niet zo positief met een Google revieuw, na een klantonvriendelijke behandeling door een personeelslid van de kippenboer. Ik ben er zó lang klant en heb zelfs geholpen om de zaak voor het winkelcentrum te behouden. De eigenaar reageerde door mij voor een gesprek uit te nodigen. Echter duurde het wel 2 maanden voordat ik de eigenaar eindelijk op een rustig uurtje kon spreken. Zo leer je ook de andere kant van het verhaal kennen en in de gedachtengang van de ondernemer te verplaatsen. We hadden een heel goed gesprek samen en ik heb de recensie aangepast.
Wandelsport op z’n gat: Ik weet niet, wat ik dit jaar had, kennelijk de geen-zin ziekte. Na een koel voorjaar heb ik me toch een schop onder mijn hol gegeven en weer een tocht van de Rotterdamse wandelsport Vereniging te Schiedam gelopen. Ondanks dat de afstand voor de 5 km met elastiek was gemeten, smaakte dat naar meer. Ik moest toch mijn conditie opkrikken voor de Capelse 2-daagse.. Op de online wandelagenda was het aanbod van 5 km. wandeltochten wel zeer magertjes. Veel wandeltochten in en rond Rotterdam waren 7 km en bij de oliebollentocht in Crooswijk, die nu door BOTU is overgenomen zijn de 2 kortste afstanden er uit gehaald. Weer een paar wandelopties minder.. Toen verzette ik mijn zinnen op de Capelse tweedaagse op 17 en 18 december, maar het weer gooide roet in het eten: door ijzel heeft de Rotterdamse Wandelsportvereniging de 2 langste afstanden geschrapt. Ik beb nog in dubio gestaan, maar veiligheid voor alles. Dat was stevig balen….
Gezondheid: In augustus is de ellende begonnen en het begon op 6 augustus toen een bestelwagen van Post.nl rond 12:30 uur het trottoir blokkeerde aan het begin van de straat. Ik wilde er kon er nét langs, maar die chauffeur was sneller bij zijn wagen en nam die bocht naar rechts naar de Rivierweg zó krap, dat ik met rollator en al in de bosjes (beetje kaal) het vege lijf heb moeten redden. Op een haar na (enkele centimeters) miste het rechterachterwiel van de bestelbus mijn rechtervoet en rollator. Ik moet dan wel een engeltje op mijn schouder hebben gehad, anders zouden de gevolgen desastreus zijn geweest! Twaalf dagen later werd ik op 18 augustus met een “bepaald soort rugpijn” wakker en ik wist genoeg: Spit! Snel maar zoveel mogelijk boodschappen gedaan. De volgende dag kon ik me niet meer bewegen en heb van de extreme pijn de flat bij elkaar gevloekt, gehuild, gegromd en geschreeuwd. Het was overleven; eerst het meest bederfelijke voedsel opgemaakt en dan de rest gerantsoeneerd. De huisarts kwam ook niet zo makkelijk meer en heb ik via “Mijngezondheid.net” mijn e-dokter geconsulteerd. (partacetamol was al op).De medicijnen waren snel geleverd, maar die maagbeschermer (Omeprazol) moest ik € 19,- voor dokken, terwijl dat bij Kruidvat vrij verkrijgbaar is! Helaas had de medicatie binnen een week geen effect en trok de extreme pijn naar mijn linkerenkel. Echt met zo’n pijn kan je niet zitten, lopen, liggen, douchen of iets anders doen. Dit was geen spit, maar Ischias. (verkrampte rugspieren rond de Ischias-zenuw) En toen had de buurman op No. 27 iets besteld, maar dit werd bij mij geleverd. Een dag later kwam die desbetreffende buurman dat ophalen, maar mijn rug zei NEE. Ik gilde het uit van de pijn en gilde dat ie later moest terugkomen. Hij leek begaan met mijn lot en bood aan om boodschappen voor mij te doen, nu 4 maanden later moet ie dat nog steeds doen. Een dag later kwam een andere buurman langs met 4,5 kg. rijst, omdat hij het “zonde vond om weg te gooien”. Verdraaid, nu moet ik rijst leren koken en nasi goreng maken. Aaarghh.!!
Voor alles is er een eerste keer: Het was het afgelopen jaar niet alleen maar kommer en kwel, maar ik heb leuke nieuwe ervaringen opgedaan wat niet bepaald gemakkelijk was: 1: Voor de gemeenteraadsverkiezingen in maart heb ik mij voor de SP kandidaat gesteld, met als speerpunt: de Participatiewet. Hiervoor heb ik in 2021 een zware cursus moeten volgen, die ver boven mijn opleidingsniveau lag. Leuk was het om je naam op het stembiljet te zien en je foto + profiel zo’n 35.000 keer via de SP-verkiezingskrant door heel Capelle verspreid te zien worden… (30 stemmen) 2: In de containerruimte van mijn flat vond ik een blauw schaaltje op een zilverkleurige voet. Leuk om een kaars mee te branden, als het schaaltje niet wiebelt. Dus heb ik de soldeerbout gepakt en een poging gewaagd om dat vast te zetten. Ooohh wat zag dat op You-tube er makkelijk uit, maar in de praktijk was het een ander verhaal. Dan had ik de draad vastgesoldeerd aan het werkstuk, mijn vinger verbrand en meer van die dingen. Het is in ieder geval gelukt, al is het zonder schoonheidsprijs..
3: In de containerruimte vond ik weer wat: een pak macaroni. Zonde om weg te gooien, dus ik weer het internet op. De laatste keer dat ik macaroni at bij mijn moeder thuis, was vóór 1985. Dus reden temeer om dat na ruim 36 jaar eens op mijn menu te zetten. Ik ben niet bepaald een keukenrpinses maar meer een “Zweedse kok”. Ik volgde de aanwijzingen op de verpakking, zakje Honig-mix erbij en wat van moeders erbij in combinatie met overjarige kaas werd het inderdaad smullen geblazen. Jammie!
4: Achterstallige klussen: Sinds mijn verhuizing in 2005, zwerfde de spiegel die in mijn voormalige slaapkamer hing, door het hele huis rond. Tijd om deze op te hangen, dacht ik deze zomer. Met Koningsdag had ik ook een grote klok gekocht en kon ik die meteen in de klus opnemen. De muren zijn hier op de meeste plaatsen vrij broos, dus eerst voorboren – gaten vullen – muurduim erin en het zaakje laten drogen. Perfect.. Echter de klok was een ander verhaal. Die muur was eerst een schoorsteen, dus de spijker ging er met geen mogelijkheid in. Dan maar boren, vulmiddel en plug er in. Vervolgens de schroef in de plug gedraaid en ik weet nu hoe laat het is. Ja, deze meid is totaal onafhankelijk van die kerels, al gaat het niet altijd even goed…
Ik gooi de tomaat in de ring: Sinds 2019 was ik bestuurslid van de lokale afdeling, maar dat heeft me zowel mentaal en fysiek gesloopt. De afdelingssecretaris was toen overwerkt en ik deed de notulen. De eerste keer ging goed, maar de 2e keer minder. Ik had een eindeloze mailwisseling over hoe het zou moeten. (eigenlijk gedicteerd) Bovendien speelde er een conflict tussen 2 bestuursleden, waarbij ik door de secretaris als ooirzaak van het probleem werd bestempeld. Ik zou het volgens de secretaris verpesten, zogezegd. Ja, dan houd ik er maar mee op toch? Mijn pogingen om de maandelijkse nieuwsbrief wat meer “leesbaar” te krijgen, bleken te verzanden, dus alle berichten in de nieuwsbrief is vergeven van de links.. Ik heb welgeteld 2 berichten geschreven. Bovendien ben ik wars van de werkmethoden, zoals “de Schelp”, wat ik eerder als een zenuwe-spiraal zie! Het ging me meer en meer tegenstaan en de vele e-mails met al dat gehakketak begon mij ziek te maken. Het werk als afdelingsfotograaf vond ik wel leuk, maar ik begon ook lichamelijke klachten te krijgen; rond de Kerst zat mijn rug weer vast. Vijf vrienden en kennissen raadden mij aan om ermee te stoppen. En zo waren er wat meer kleine dingetjes, die door de bestuurlijke chaos ontstonden. Begin januari heb ik het lidmaatschap van de SP opgezegd,
Een rouwjaar: Ook dit jaar verruilden vier van mijn idolen het aardse voor het hemelse. De eerste klap was wel het overlijden van Klaus Schulze op 26 april. Drie weken later volgde Vangelis bekend van de hits: “To the unknown man” en “Conquest of Paradise”. Ik heb een paar elpees en CD’s van die man, maar nog nooit een concert bijgewoond of ontmoet. De derde in het rijtje was Nichelle Nichols die in de originele Star Trek de rol van Luitenant Uhura vertolkte. In de jaren 60 was er sprake van een strikte rassenscheiding in de VS en de “interraciale kus” (met Kirk) in de aflevering “Plato’s stepchildren” zorgde toen voor veel ophef. Ik ontmoette haar tijdens een Star Trek-conventie in de Royal Albert Hall te Londen. Ze had een boek geschreven “My Stars”. Om voor een handtekening in aanmerking te komen, moest je haar boek aanschaffen. En dan in de rij, want ze maakte met iedereen een praatje. Zo ook met mij. Na de standaardvragen van hoe ik heette en waar ik vandaan kwam, stond ik even perplex toen ze mij vroeg wat voor werk ik deed… Zo goed en zo kwaad als het kon, probeerde ik in het Engels mijn werk als bnediener/steller hechtstraat uit te leggen: “I work in a bookbindery in Rotterdam and I’m setting the machine to make brochures.” Toen ging ze doorvragen en stond ik met een mond vol tanden. Ik ben er in geslaagd om haar het één en ander uit te leggen, zonder al te moeilijke termen, want die wist ik toch niet in het Engels. Als een ontzettende lieve dame kwam ze op mij over en deze ontmoeting zal voor altijd in mijn geheugen gegrift blijven. Ze overleed op 30 juli op 89-jarige leeftijd en daar kwam ik pas eind december achter. Een maand later overleed na een lang ziekbed Mark Shreeve . Ik had alle elpees van deze artiest en kon via een E-day of E-live ’n concert van de groep ARC (met Ian Boddy) bewonderen. Ik ben er in geslaagd om op een CD beide handtekeningen te krijgen. Rest in peace…
Lekker slapen: Wat kan je als eenzame alleenstaande doen op oudejaarsavond? Nou, niet veel. Ik had het koud, ondanks de fleece dekens om me heen en de TV was ook niks aan. Daarom ben ik lekker mijn warme bed ingedoken. Zzzzzzzz en zo ben ik 2023 in gedroomd…….
Christa's ruimte 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.